تو را من چشم در راهم

 شب ز داغ سینه روشن   می کنم کاشانه     را                   تا مگر خشنود سازم خاطر پروانه

دگر آن شب است  امشب که ز پی سحر ندارد                 من  و آن    دعاها    که   یک   اثر   ندارد

من و زخم    تیزدستی که زد    آنچنان به تیغم                که سرم    فتاده بر  خاک و   تنم خبر ندارد

همه زهر خورده پیکان خورم و رطب شمارم                چه کنم که نخل حرمان به از این ثمر ندارد

ز لبی   چنان که   بارد شکرش   ز شکرستان               همه   زهر    دارد   اما چه کند شکر ندارد

به    هوای    باغ    مرغان   همه بالها گشاده                به    شکنج   دام مرغی چه کند که پر ندارد

بکش و   بسوز و   بگذر منگرباین که  عاشق                بجز این که مهر    ورزد   گنهی دگر ندارد

می وصل نیست ای دوست بخمار هجر خو کن               که   شراب    ناامیدی    غم    دردسر ندارد

سری دارم که سامان نیست او  را                     بدل دردی که  درمان نیست اورا

به راه    انتظارم    هست   چشمی                    که خوابی هم پریشان نیست اورا

به عشق از گریه هم ماندم چه گویم                    بر از کشتی که باران نیست اورا

فرامش کرد   عمرم   روز از  آن                    شبی دارم  که پایان   نیست او را

ترا ملکی است   ای سلطان   دلها                     که  جز دلهای ویران نیست او را

شب سردی است و من افسرد

راه دوری است و پائی خسته

تیرگی هست و چراغی مرده

می کنم تنها از جاده عبور

دور ماندند ز من آدمها

سایه ای از سر دیوار گذشت

غمی افزود مرا بر غمها

غم تاریکی و این ویرانی

بی خبر آمد تا با دل من

قصه ها ساز کند پنهانی

نیست زنگی که به من گوید

اندکی صبر سحر نزدیک است

هر دم این بانگ برآرم از دل

وای این شب چقدر تاریک است

صخره ای کو که بدان آویزم

قطره ای کو که به دریا ریزم

خنده ای کو که به دل انگیزم

مثل این است که شب نمناک است

دیگران را هم غمی هست به دل

غم من لیک غمی غمناک است

از درد سخن گفتن و از درد شنیدن با مردم بی درد ندانی که چه دردی است

اشک رازی است
لبخند رازی است
عشق رازی است، اشک آن شب لبخند عشقم بود.

 قصه نیستم که بگوئی،

 نغمه نیستم که بشنوی،

یا چیزی چنان که ببینی،

 یا چیزی چنان که بدانی

 من درد مشترکم مرا فریاد کن

 درخت با جنگل سخن می گوید،

 علف با صحرا،

 ستاره با کهکشان

 و من با تو سخن می گویم،

 نامت را به من بگو،

 دستت را به من بده،

 حرفت را به من بگو،

 قلبت را به من بده

 من ریشه های تو را دریافته ام،

 با لبانت برای همه لب ها سخن گفته ام

و دست هایت با دستان من آشناست،

 در خلوت روشن با تو گریسته ام،

 برای خاطر زندگان

 و در گورستان تاریک با تو خوانده ام ،

زیباترین سرود ها را،

 زیرا که مردگان این سال عاشق ترین زند گان بوده ان،

د دستت را به من بده،

 دست های تو با من آشناست،

 ای دیریافته با تو سخن می گویم،

 بسان ابر که با توفان،

 بسان علف که با صحرا،

 بسان باران که با دریا،

 بسان پرنده که با بهار،

 بسان درخت که با جنگل سخن می گوید،

 زیرا که من ریشه های ترا دریافته ام ،

زیرا که صدای من با صدای تو آشناست

ز داغ هجران چو اشک لرزان افتاده ام بر خاک راهی دیگر ز جانم ای غم چه خواهی

می نویسم به رنگ شوق

 بر کاغذی از جنس آفتاب

 و می مانمش در پاکت شیدائی

 برای پرمعناترین واژه در قاموس زندگی ام

که تقدیر نوشت برای من

می نویسم که بخواند حس تنهائی ام را

 و پاک کند غبار بی کسی از گونه های خسته قلبم

 همیشه می خواهم گرمای دستانش

 آب کند نگاه یخزده را

از حیطه دستانم

 او آب می دهد گنجشک کوچک شعرم را

 و دانه می ریزد با کلامش

 یک روز اسیر کرد گفته هایم را در دام صدایش

 و من عطر او را می شناسم

 و همیشه می نویسم

شاید بخواند شاید بداند